عید شما مبارک!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
خواستم ضمن تشکر از همه ی همه ی دوستای خوب ازشون حلالیت بطلبم و بعدشم یا علی و...
یاکی خداحافظ *!!!
البته فعلا به وب قبلی خودم برگشتم! به ما سر بزنین...منتظرم... http://ye-yakarim.blogfa.com/
اتل متل یه مادر مادری که مریضه قصه ی تنها ییهاش طولانی و عریضه
این مادر مهربون تو دنیای پر جنون فقط یه گل پسر داشت انگار چیزی کم نداشت
گل پسرش بزرگ شد تا جوونی قشنگ شد یه روز شوم یه غولی نعره کشید بد جوری
اون پسر جوون مرد رفت به سوی نبرد تا غول رو بیرون کنه شده فداش جون کنه
پسر که رفت مادرش در انتظار گلش نگاش به در به لب ذکر یه چشمه اشک هزار فکر
یه آرزو به دل داشت کاشکی که عمرش می ذاشت یه بار دیگه بگیره گل پسرش به سینه
یه بوس بده به چشماش دست بکشه رو موهاش یه بار دیگه شبیه وقتی که اون بچه بود
تو آغوشش بگیره اون پسر مشک و عود کاشکی که اون روز بیاد پسر بشه یه داماد
کاشکی گلش زود بیاد کاشکی گلش زود بیاد... خونه چراغونیه انگاری مهمونیه
آهان یکی به در زد پسر اومد یه سر زد مادر دوید سوی در در رو وا کرد اون مادر
یه ماشین سپاه بود یه آمبولانس پشت در آقاها ، چفیه به گردن خانمها چادر به سر
یه پرچم ایران دید پرچم رو آروم کشید خنده تو لبهاش دوید پسر رو پشت اون دید
دستها رو وا کرد و زود اون رو به آغوش کشید « مادر فدات بشم من کجا بودی گل من
تو بی وفا نبودی راست بگو، کجا بودی؟ من رو به یاد آوردی؟ سوغاتی چی آوردی؟ »
بعد یه نگاهی انداخت به سر تا پای داماد « مادر چه کوتاه شدی؟ سبک شدی آب شدی
چقدر لباس سفید بهت اومد ای امید » مادر یه هو ساکت شد نگاش رو اون ثابت شد
خم شد و آروم گذاشت پسر رو روی آسفالت پارچه سفید رو وا کرد یه لا...دولا رو واکرد
تو پارچه رو نگاه کرد خندید و دست دراز کرد یه نصف استخوون رو برداشت و خوب نگاه کرد
یه پوتین پاره رو از بقیه سوا کرد استخوون رو بغل کرد یه اخم زد و خنده کرد
پوتین رو آروم بوسید هردوتاشون رو بویید بعد یواش و آروم اونها روتو تابوت چید
یه بار دیگه نگاش کرد سر تا پاهاش رو پایید پرچم رو برداشت و خوب رو تابوت گل کشید
بعد بلند شد و گفت: یا حسین شهید.. التماس دعا
هوالشهید
سلام
اول اجازه بدین عذرخواهی کنم به خاطر دو هفته تعطیلی بی مورد وبلاگ! معذرت می خوام! بعدشم اجازه بدین یه خوش آمد گویی داشته باشیم خدمت بروبچز قدیم و دوست داشتنی اون وبلاگ و یه عذرخواهی به دلیلی که خودشون می دونن. امیدوارم جمع صمیمی ای بین دوستان اون وب و این وب که اکثرا از دو خونواده ی بلاگفا و پارسی بلاگ هستن ایجاد بشه و با وبلاگای همدیگه آشنا بشین و و ماهم یه ثواب ببریم!!!!!!!!
واما حداقل این سفرنامه ی مدینه رو به سرانجام برسونم و خیالم راحت بشه و شما راضی بشین ان شاالله...
قسمت پایانی هر سفرنامه ای می خوره به پایان سفر (چی گفتم!!!) و اما پایان سفر مدینه یا وداع با مدینه...
از بخشای سخت سفر حج ، وداع با مدینه اس... روزی که اکثر زوار ازش می ترسن! آخه انگار تو مدینه همیشه یه کارناتموم و حرف نگفته ای داری و هیچ وقت از بودن تو اونجا سیر نمی شی... ولی چه میشه کرد... مکه در انتظاره و کعبه جلوی چشماته و تو فکرت... وداع با بقیع ... اون لحظه هایی که دلت رو دور از چشم شرطه های وهابی میسپری به کبوترای بقیع . پنجره ها رو چنگ میزنی گاهی تو دلت بهشون مشت می کوبی و دلت می خواد از جا بکنیشون .... سنگای بی نام و نشون یه زمین خاکی رو نگاه می کنی ... دلت پر خونه... برمی گردی رو به گنبد سبز رسول خدا (ص) می کنی دلت می لرزه یادت میاد که این نگاهها ، نگاههای آخره... کاش آخرین سفرت به اینجا نباشه اینو که می گی دلت میره پیش اونایی که تو وطن بهت گفتن التماس دعا... پیش چشمای گریونی که بدرقه گر تو بودن به امید اینکه یه روزی این سفر نصیب اونا هم بشه... خدا قسمت همه کنه ... یاعلی می گی و با چشم اشکبار لباس سفید و شوق و شوری عجیب به سمت مکه و کعبه و زادگاه امام علی (ع) راه می افتی ماهم راه افتادیم دقیقا تو ایام تولد مولا امام علی (ع) ...
ان شاالله درباره ی مکه هم بعدا مطالبی رو تقدیم خواهم کرد...
التماس دعا
یا علی
